Zilacainas tumšmates stāsts par to kā pacelt vīna glāzi skumjā vientulībā, izbradāt peļķes rudens pēcpusdienā un pasmaidīt nepazīstamam pretimnācējam. Šeit ir stāsti, kurus bail paust skaļi,kurus rakstot klaviatūru mēdzu slaucīt no asarām, un kafiju, kas nekad neatdziest. Par dzīvi ar salauztiem cilvēkiem un sevi.
piektdiena, 2010. gada 5. novembris
Ja liksi, man skumt..
Ja liksi man skumt, apsoli reiz piedot.
Ja liksi man skumt, apsoli man debesis tikai sapņos.
Ja liksi man raudāt, apsoli, ka reiz asaras Tu noslaucīsi.
Ja liksi man padoties, apsoli man ka ienīsti mani.
Ja liksi man pārdzīvot to visu, apsoli man, ka gribi lai mirstu.
Ja liksi man raudāt- tad tikai dēļ prieka- apsoli, jo vairs nav jēgas tev ticēt.
Abonēt:
Ziņas komentāri (Atom)
Nav komentāru:
Ierakstīt komentāru